Paragliden en andere gekkigheid

Het is weer zover, mijn tweede blog. Het moest er toch een keer weer van komen☺
Ik ben hier nu anderhalve maand en zit nog steeds in de ‘honeymoon fase’. Alles is hier leuk en geweldig. Dit komt grotendeels door het feit dat ik hier elke dag wat te doen heb waardoor er helemaal geen tijd meer overblijft om me te vervelen.

Ergens in februari (ja dat krijg je ervan als je pas na een maand weer een nieuwe blog schrijft) hebben Pim en ik gebarbecued op het strand met (bijna) alle assistenten op het eiland hier. Het is zo leuk om te zien hoe al die verschillende nationaliteiten samen komen en meteen al een klik met elkaar hebben omdat we allemaal op hetzelfde eiland leven. Echt iedereen is hier aardig en behulpzaam. We worden bijna elke week uitgenodigd om deel te nemen aan allerlei activiteiten.
Nu stond paragliden op de planning! Ik weet nog goed dat Pim mij voor vertrek vroeg: ‘We kunnen ook gaan paragliden of parachute springen op dat eiland?’. Ik geloof dat ik toen iets zei in trant van: NEE,NEVER,NOOIT!
Nog geen maand later en Sanne gaat paragliden… Ik had trouwens ook gezegd nooit op het strand te willen slapen… Ik kan geloof ik maar beter niks meer zeggen en gewoon afwachten wat ik ga doen. Maar goed, na de barbecue hebben we de nacht op het strand doorgebracht. Na enkele uurtjes slaap in een te kleine slaapzak was het dan zover: de dag dat ik vrijwillig van een berghelling zou afspringen met een glijscherm en een instructeur! Het was echt een GE-WEL-DIGE ervaring! Ik raad het iedereen aan.
De ‘wereld’ is in één keer zo klein als je erop neerkijkt. Het leek net legostad. Op het gegeven moment vlogen we vlak boven de zee en konden we de schildpadden zien zwemmen. Kortom, dit is voor herhaling vatbaar! Die middag zijn we naar het strand geweest waar we bijna de hele dag hebben liggen bakken in de zon.


Eind februari heb ik Piton des Neiges beklommen met een aantal andere assistenten op het eiland. Piton des Neiges is een inactieve vulkaan op het eiland Réunion. Met 3069 m is het tevens de hoogste berg van het eiland. Kortom, een ware hel voor asportievelingen als ik met de conditie van een biscuitje.
Het hele avontuur begon om 4 uur ‘s ochtends toen de wekker ging. Tegen 5 uur namen we de bus naar Cilaos waar ons avontuur mocht beginnen. We hebben er ongeveer 4,5 uur overgedaan om bij de Gîte te komen. Om heel eerlijk te zijn had ik verwacht na 2,5 uur klimmen al voor pampus te liggen, maar het was zo gezellig dat ik helemaal niet meer bezig was met de tijd en de fysieke inspanning. Eenmaal aangekomen bij de Gîte hebben we wat gegeten, gedronken en gelachen waarna het alweer bedtijd was, aangezien we er om 2 uur ’s nachts uit moesten om naar de top te klimmen zodat we de zonsopgang niet zouden missen. Het klinkt allemaal heel romantisch: zonsopgang op de top van een inactieve vulkaan, met je hoofd in de wolken (letterlijk)… maar dat was het niet. Je moet je het volgende voorstellen: 2 uur ’s nachts!, klein ochtendhumeur en eigenlijk wil je niets liever dan nog een paar uur slapen, maar goed, ook weer zo onsportief om niet mee te gaan…
Na 2,5 uur wandelen en klimmen over rotsen in het donker en in de kou, waren we eindelijk op de top aangekomen! Kon wel janken, letterlijk. Ik voelde me net zo’n deelneemster van één of ander survival programma! Ik had echt even zo’n ‘I’m on top of the world’ momentje van Imagine Dragons.
Ondanks de gevoelstemperatuur van -20° dacht ik: ‘laat maar komen die zonsopgang!’ Helaas was er die dag teveel mist waardoor we vrijwel niks konden zien. Dat was echt ontzettend jammer. Ondanks deze ‘domper’ had ik dit avontuur voor geen goud willen missen. We hebben zoveel mooie dingen gezien tijdens het klimmen en we hebben zo ontzettend veel lol gehad met elkaar. Het enige wat ik WEL kon missen, was de spierpijn in mijn benen de volgende 3 dagen!!!

A la prochaine!